Πορτραίτο: Αφεντούλα Ραζέλη
«Λοιπόν, γεννήθηκα στις Σέρρες, Απρίλη μήνα. Η οικογένεια, καλλίφωνη, καλαίσθητη και με μεράκια και γλέντια πολλά στη δεκαετία του 60. Ο πατέρας έπαιζε λίγο μαντολίνο. Κάποιος του το έδειξε στη Μακρόνησο. Α, και φυσαρμόνικα..
Δύσκολες εποχές, αλλά τότε υπήρχε ελπίδα, καθώς και τα μεγάλα πνεύματα και οι ψυχές των ποιητών, συνθετών και άλλων καλλιτεχνών που ανάσταιναν την ψυχή μας. Ο Μάνος, ο Μίκης, ο Λοΐζος, ο Γκάτσος, ο Σεφέρης, ο Ελύτης και τόσοι άλλοι εξαίρετοι.. Το τραγούδι ήταν μέρος της καθημερινότητάς μας. Πάντα τραγουδούσα..
Έτσι γεννήθηκα νομίζω.. Μεγάλωσα με τη φωνή της Μοσχολιού και του Μπιθικώτση, αλλά και με τα τραγούδια των ελληνικών και «ξένων» γκρουπ της εποχής μου. Μέσα σ'όλα.»
Η Αφεντούλα Ραζέλη είναι από τις αγαπημένες τραγουδίστριες της γενιάς της. Από τις πρώτες εμφανίσεις της έκανε αίσθηση η ιδιαιτερότητα της φωνής της και η συνέπεια των επιλογών της τόσο στα live, όσο και στη δισκογραφία της με αποτέλεσμα να χαίρει της αποδοχής και εκτίμησης συναδέλφων και κοινού.
Στην πρώτη της συναυλία αφιέρωμα στο ρεμπέτικο με τους μεγάλους του ρεμπέτικου ο γνωστός εθνομουσικολόγος Λάμπρος Λιάβας έγραψε στην Ελευθεροτυπία για τη φωνή και την παρουσία της αναρωτώμενος αν θα της δώσουν τη σκυτάλη. Από τότε μέχρι σήμερα η Αφεντούλα κρατά τη σκυτάλη στις καρδιές μας κρατώντας μια σταθερά ανοδική πορεία. Έχει συμβεί μετά από συναυλίες της να της λένε οι άνθρωποι ότι τους μαγεύει και φανερώνει τον καλύτερο εαυτό τους, σχόλιο που χαροποιεί ιδιαίτερα την Αφεντούλα, γιατί και η ίδια βγάζει τον καλύτερο εαυτό της… και όπως μας αποκαλύπτει «μέσα από τη μουσική συναντώ το θεϊκό μου κομμάτι».
Με τη ζεστή και ιδιαίτερα χαρακτηριστική φωνή της και με το εκφραστικό μέσον τής θεατρικής αφήγησης μέσα από το τραγούδι η Αφεντούλα μας μαγεύει και ενοποιεί ηχοχρώματα και μελωδίες από την παράδοσή μας οδηγώντας τα στη σύγχρονη μουσική πολυεθνική μας ταυτότητα.
Όπως λέει η ίδια «επιθυμώ μέσα από το τραγούδι να μεταδώσω στους ακροατές την πολύτιμη αίσθηση του οικείου,της φιλοξενίας,της χαράς,της γιορτής γι αυτό αισθάνομαι σαν να τραγουδώ και να τους υποδέχομαι μέσα στο σαλόνι του σπιτιού μου».